- Eén ding is duidelijk geworden door de oorlog in Oekraïne: wie er ook wint, Rusland heeft verloren.
- Het is tijd om na te denken over wat er met Rusland en het bewind van Vladimir Poetin zal gebeuren na de oorlog.
- De VS en Europa moeten klaar staan om Rusland hulp te bieden en eventueel een nieuw bondgenootschap te vormen: AMEURUS.
- Lees ook: Poetin wil Oekraïne nog steeds helemaal veroveren – maar VS denkt dat Rusland daarvoor militair niet sterk genoeg is
Deze column van CEO Mathias Döpfner van Axel Springer, het moederbedrijf van Insider, verscheen oorspronkelijk in WELT, een andere publicatie van Axel Springer. Dit is een vertaalde versie van de column. De meningen in dit stuk behoren enkel toe aan de auteur.
OPINIE – Het is tijd om na te denken over de jaren na de oorlog in Oekraïne. Want de uitkomst van het conflict is duidelijk: Rusland heeft verloren, zelfs als president Vladimir Poetin de oorlog wint.
Hoe lang dat zal duren, weet niemand.
De oorlog van Rusland tegen Oekraïne duurt nu al acht jaar en kan nog vele jaren duren. Alleen naïevelingen en degenen die gedreven worden door economisch opportunisme op korte termijn, geloofden dat de annexatie van de Krim in 2014 vrede en rust betekende. Maar er zal een post-Poetin-tijdperk komen – op de een of andere manier. En tenzij er zich nog een verrassende wending voordoet, zal zijn dictatuur een verwoest Rusland achterlaten.
Een land dat economisch verzwakt is, bijna vernietigd. Een land dat te maken krijgt met een steeds sterker verenigd Westen, met een versterkte NAVO, een versterkte Europese Unie en een versterkte trans-Atlantische alliantie. Een westerse wereld die minder afhankelijk is van gasleveranties, die de economische ruggengraat van Rusland vormen. Sancties zullen hun sporen hebben nagelaten. Het Russische leger zal uitgemergeld zijn, een schaduw van z'n vroegere zelf. Het volk verscheurd en gedemoraliseerd.
De opvolgers van Poetin hebben maar twee opties
Een nieuwe regering in Moskou zal één belangrijke strategische beslissing moeten nemen: bondgenoot worden van het democratische Westen, of afhankelijk worden van het niet-democratische China.
Dit zijn de enige twee opties voor de opvolgers van Poetin. En daarin ligt een historische kans voor een nieuwe en betere wereldorde.
Als het zover is, zou het een fout zijn van het Westen om de zwakte van de verliezer, een post-Poetin Rusland, uit te buiten. In plaats daarvan moet het vooruitkijken naar een nieuw, anders geregeerd Rusland. En het zou zich nu al kunnen voorbereiden op een bondgenootschap dat stabiliteit, veiligheid, welvaart en bovenal vrijheid betekent: "AMEURUS."
Een strategische alliantie van Amerika, Europa en Rusland in een gemeenschap van waarden en handel, die de snelst mogelijke economische wederopbouw van Rusland mogelijk maakt en zo weerstand biedt aan de uitdagingen en bedreigingen van China en radicale islamitische staten.
Rusland is een natie van vele culturen
Vanuit het oogpunt van vandaag lijkt dit idee onrealistisch en bijna frivool. Maar vanuit een veel langer, tientallen jaren durend perspectief, is het realistisch. Niets is vanzelfsprekend, maar het is zeker een mogelijkheid. Een waarop het Westen, de EU en Duitsland zich nu actief moeten voorbereiden.
Hoe groot of klein de kans ook is, we moeten alles doen om de kans te vergroten. Want de alternatieven zijn erger. Een permanent vernederd Rusland blijft agressief en zou zelfs nog agressiever kunnen worden. Een Rusland dat permanent van China afhankelijk is, zou een machtige tegenstander kunnen worden, wat in ons economisch en politiek nadeel is.
Het Russische volk is niet het Russische regime van vandaag. Rusland is een natie vol culturen. Een land met grondstoffen dat we liever aan onze kant willen hebben, dan tegen ons.
Tot nu toe was het Duitse verlangen naar Rusland naïef en gevaarlijk, omdat het voorbijging aan de diepe autoritaire traditie van het land: van tsarisme tot stalinistisch communisme, slechts kort onderbroken door het leiderschap van Michail Gorbatsjov en Boris Jeltsin.
Poetins geopolitieke megalomanie en heerschappij van de angst zijn duidelijk geïnspireerd door vroegere absolutistische regimes. Maar wat we nu zien is het rudimentaire bewijs dat absolutisme niet langer getolereerd wordt in de 21e eeuw.
En de kans dat Rusland na deze zelf toegebrachte vernedering een betere, meer liberale weg zal inslaan, is helemaal niet ondenkbaar - historisch gesproken.
Twee grote militaire nederlagen hebben in de Russische geschiedenis de aanzet gegeven tot modernisering. De verloren Krimoorlog in de 19e eeuw leidde tot grote hervormingen en de afschaffing van lijfeigenschap. En de nederlaag in de Russisch-Japanse oorlog in 1905 gaf de aanzet tot de neergang van het autocratische tsarisme. Dat mondde uit in de Februarirevolutie, weliswaar gevolgd door de Oktoberrevolutie van de bolsjewieken. Dit zou een patroon kunnen zijn: militaire nederlagen maken Rusland open voor verandering.
Het verzet van het Westen mag nooit gericht zijn tegen een bevolking, alleen tegen een regime. Wat voor de Duitsers na de nazi's mogelijk was, moet dat voor de Russen na het Poetinisme nog meer zijn: een kans op een nieuw begin.
Maatregelen voor de toekomst
Om AMEURUS, een Amerikaans-Europees-Russische gemeenschap van waarden en handel - en misschien zelfs defensie - tot stand te brengen, zijn nu toekomstgerichte maatregelen nodig.
Hierover nadenken betekent niet dat de solidariteit met Oekraïne moet worden afgezwakt. Integendeel, het versterken van onze solidariteit is de belangrijkste voorwaarde om AMEURUS überhaupt een kans te geven. Het Westen moet ervoor zorgen dat Oekraïne de oorlog wint. En parallel daaraan moet het gesprekken en concepten voor een nieuwe wereldorde op gang brengen.
Wat zou dat concreet inhouden?
Niet alleen Amerika, maar ook Europa, en Duitsland, moeten Oekraïne met alle legitieme middelen steunen - vooral met zware wapens en de modernste technologie.
Het Westen mag niet - zoals in 2008 in Georgië en in 2014 op de Krim - een Russisch tussentijds succes legitimeren met een besmeurde vrede. Het moet geduld en doorzettingsvermogen hebben.
Tot slot moet de NAVO worden versterkt, en moeten de toetredingen van Finland en Zweden mogelijk worden via onderhandelingen met Ankara.
Voor Duitsland, voor kanselier Olaf Scholz, betekent dit vooral één ding: vrienden en bondgenoten winnen in Europa en Amerika - en misschien zelfs in India. In dit verband kwam zijn reis naar Kiev laat, maar het was een belangrijke en juiste stap. Dat gold ook voor zijn besluiten over wapenleveranties, de naleving van het NAVO-verdrag en het speciale fonds van 100 miljard euro voor de Bundeswehr.
Voor het eerst sinds lange tijd in de Duitse geschiedenis verwachten onze buren dat Duitsland zijn leger versterkt en meer betrokken raakt. Scholz moet dit gebruiken om te doen wat zijn voorganger heeft nagelaten te doen: het Russische regime verzwakken, Europa versterken en allianties smeden. Dit alles om op lange termijn de alliantie mogelijk te maken die ons zal redden van een tweede, veel ergere Chinese aanval op de democratie - en dat is AMEURUS.
Hoe dan ook, de oorlog in Oekraïne zal een keerpunt in de wereldorde worden.
We moeten alles in het werk stellen om ervoor te zorgen dat het een keerpunt wordt in de richting van een versterkte democratie, en niet in de richting van een nog sterker autoritarisme. Bovendien zou het bevredigend zijn als Poetin uiteindelijk precies het tegenovergestelde zou bereiken van wat hij wilde.