- Scott Galloway is bestsellerauteur en hoogleraar marketing aan de Amerikaanse universiteit NYU Stern.
- Hij kocht al op zijn 13e aandelen en deelt zijn levenslessen in een blogpost getiteld ‘No Mercy / No Malice’.
- Hieronder met zijn toestemming die onlangs opnieuw gepubliceerde post uit 2018 van Galloway.
OPINIE – Beleggen in aandelen heeft mijn leven ingrijpend veranderd.
Het risico dat mijn ouders hebben genomen door te emigreren naar Amerika, de vrijgevigheid van de Californische belastingbetaler (het financieren van mijn opleidingen aan de universiteiten van UCLA en Berkeley) en mijn beleggingen in aandelen hebben ervoor gezorgd dat mijn zoons een zorgverzekering kunnen betalen en dat ik kan deelnemen aan het Burning Man-festival (heel snel weer, hoop ik).
Ik begon aandelen te kopen toen ik 13 was. Zo is dat begonnen.
13 aandelen Columbia Pictures
Op de lagere school was ik het enige kind in een gezin waar vader de onderdirecteur was van International Telegraph and Telegram (ITT) en de moeder secretaresse. We woonden in een huis met uitzicht op de Grote Oceaan in de plaats Laguna Niguel in Californië.
Aan het begin van de middelbare school was ik de zoon van een alleenstaande moeder die nog steeds secretaresse was en woonde ik in een appartement.
Op de lagere school sloeg ik voor rekenen en Engels nog twee klassen over, maar op de middelbare school redde ik het niet met wiskunde. Op de lagere school maakte ik deel uit van het allstarteam bij honkbal, maar op de middelbare school had ik na een groeispurt het lichaam van een 13-jarige met de coördinatie en de kracht van een 9-jarige.
Ik zat toen op een veel grotere gemengde school. De ouders van mijn twee beste vrienden haalden hen van deze school, omdat ze vonden dat een gemengde school niet goed was voor hun kinderen en stuurden ze naar een privéschool.
Ik ontwikkelde me intussen van heel opvallend tot opvallend onopvallend. Nergens in uitblinkend, weinig vrienden en geen echt gevoel van eigenwaarde. Onzichtbaar.
De vriend van mijn moeder, Randy, was toeleverancier van restaurants. Hij was rijk of straalde dat in elk geval uit. Hij was gul en erg betrokken bij het welzijn van de zoon van zijn vriendin. Randy was om het weekend bij ons. Ik mocht altijd mee met hun uitstapjes en hij gaf me een skateboard cadeau.
Randy betaalde de hypotheek van ons appartement in Westwood, die mijn moeder als secretaresse niet had kunnen betalen. Hij heeft ons leven aanzienlijk verbeterd.
Toen Randy eens op een zondagavond zijn spullen aan het inpakken was, vroeg ik hem naar aandelen. Ik had de presentator van het lokale nieuws, Jerry Dunphy, op televisie horen praten over de aandelenmarkt. Terwijl Randy zijn truien aan het opvouwen was en zijn toiletspullen inpakte, gaf hij me uitleg over de financiële markten.
Ik hielp zijn tas meedragen, terwijl er buiten een taxi op Randy stond te wachten. Hij pakte zijn portemonnee en legde twee biljetten van 100 dollar op de eettafel en gaf mij instructies. "Ga wat aandelen kopen bij een van die handelskantoren in The Village." Ik vroeg hem hoe ik dat moest doen. "Je bent slim genoeg om dat zelf uit te vogelen. Als je dat wanneer we elkaar weer zien nog niet hebt gedaan, wil ik mijn geld terug." Ik had nog nooit eerder een biljet van honderd dollar gezien.
Ik stopte ze onder een van de delen van mijn Encyclopedia Britannica en ging de volgende dag na school naar de hoek van Westwood en Wilshire en liep het kantoor van Merrill Lynch, Pierce, Fenner & Smith binnen. Ik zat bij de receptie te wachten...en was onzichtbaar. Ze waren niet onvriendelijk of gemeen, maar ik was simpelweg onzichtbaar.
Ik verliet het kantoor en stak de weg over naar het kantoor van Dean Witter Reynolds. Een vrouw met een hoop gouden juwelen vroeg of ze me kon helpen en ik zei dat ik aandelen wilde komen. Ze viel even stil.
Ik zei: "Ik heb tweehonderd dollar", terwijl ik de biljetten uit de envelop haalde waar ik ze 's ochtends had ingedaan. Ze sprong op, gaf me een vensterenvelop en vroeg me eventjes te wachten. Ik stopte de biljetten in mijn nieuwe envelop. Een jonge man met krullend haar kwam op me af, vroeg mijn naam en stelde zichzelf voor.
"Ik ben Cy Cordner. Welkom bij Dean Witter."
Cy nam me mee naar zijn kantoor en gaf me een half uur les over financiële markten. Over de verhouding tussen kopers en verkopers die de prijsbewegingen bepaalt. Elk aandeel staat voor een klein stukje eigendom. Je kan aandelen kopen van bedrijven met producten waar je dol op bent. Amateurs handelen uit emotie, professionele beleggers op basis van cijfers. We besloten mijn geld in 13 aandelen van het entertainmentbedrijf Columbia Pictures te investeren, voor 15 dollar per stuk.
De twee jaar daarna ging ik elke lunchpauze naar de telefooncel op het schoolterrein om Cy te bellen en te bespreken hoe mijn portfolio ervoor stond. Soms ging ik na school naar zijn kantoor om een persoonlijke update krijgen. Hij keek dan wat de aandelen Columbia Pictures die dag aan het doen waren en speculeerde over de oorzaken van de koersbewegingen: "De markten waren in mineur vandaag", "Het lijkt erop dat 'Close Encounters of the Third Kind' een hit gaat worden", "'Casey's Shadow' is heel populair."
Cy nam ook de tijd om mijn moeder te bellen. Niet om haar over te halen ook te gaan beleggen (we hadden geen geld), maar om haar te vertellen waar we het over hadden tijdens onze gesprekken en om aardige dingen over me te zeggen.
Het verhaal zou veel mooier zijn als ik miljardair was geworden met een hedgefonds. Maar dat is niet zo. Maar ik weet meer over financiële markten dan de meeste hoogleraren marketing en dat heeft me enorm geholpen.
Het meest belangrijke was dat ik op mijn 13e weer enig zelfvertrouwen kreeg. Ik werd weer zichtbaar en kreeg elke dag opnieuw tijd van een belangrijke man. Randy en Cy gaven aandacht aan een kind dat niet van hen was.
Aan het eind van mijn middelbare schooltijd raakte ik het contact met Cy kwijt en enkele jaren later verkocht ik de aandelen om er een vakantietrip met studiegenoten mee te betalen.
Tekortkomingen
Toen ik in de veertig was kreeg ik meer zelfbewustzijn: ik was me meer bewust van mijn kracht, zwaktes, zegeningen en waar ik gelukkig van werd. Probleem is dat ik me ook meer bewust werd van mijn tekortkomingen. Vrienden die meer in onze relatie investeerden dan ik. Partners en collega's die meer betrokken en guller waren dan ik.
Ik heb geprobeerd dat goed te maken en besloot enkele jaren geleden Cy op te sporen om hem te bedanken. Ik heb hem op alle manieren gegoogeld, heb zelfs Dean Witter gebeld (tegenwoordig Morgan Stanley), maar kon hem niet vinden. Hij leek totaal onvindbaar.
Ik vertelde het verhaal vaak aan studenten, toen ik het had over het belang van een mentor en andere mensen met hun positieve daden invloed hebben gehad op mijn leven. Ik heb hen tien jaar lang uitgedaagd Cy te vinden en loofde zelfs een beloning van 5.000 dollar uit.
"We hebben Cy Cordner gevonden"
In maart 2018, een dag nadat ik 170 nieuwe studenten had uitgedaagd, kreeg ik niet een, niet twee, maar drie e-mails met dezelfde onderwerpregel: "We hebben Cy Cordner gevonden."
De drie privédetectives hadden een neef van Cy gevonden op Facebook, contact met hem opgenomen en het telefoonnummer van Cy gekregen. (Het is belangrijk om één van de miljoenen goede dingen die gebeuren op Facebook te benadrukken, aangezien ik ook veel heb geschreven over de schaduwkanten van Facebook.)
De volgende avond belde ik Cy en spraken we een uur lang met elkaar. Onze levens bleken erg op elkaar te lijken: studie aan UCLA, financiële dienstverlening, een echtscheiding, twee kinderen en daarna het ondernemerschap.
Na zijn scheiding wilde Cy dichterbij zijn dochters zijn en verhuisde hij naar Oregon. Daar heeft hij een meubelzaak. Na dat telefoongesprek, het eerste contact in 40 jaar, kreeg ik de volgende e-mail van Cy:
Beste professor Galloway (Scott),
Het was een groot genoegen om gisteren met je te spreken. Je leven heeft zich opvallend ontwikkeld en lijkt in veel gevallen op mijn eigen leven. Nadat we ophingen heb ik mijn vriendin verteld over de achtergrond van ons gesprek. Ze was net zo verbaasd! Sta mij toe wat te zeggen over mijn gedachten en gevoelens. Je vasthoudendheid en succes komen voort uit je opvoeding en de liefde van je moeder. Daarnaast was de ongelooflijke honger naar kennis een van je belangrijkste eigenschappen als jonge jongen (net als bij mij). Ik ben trots dat we elkaar hebben ontmoet toen je nog zo jong was en dat ik een positieve indruk op je heb gemaakt. IK BEN HEEL TROTS OP JE!
Ik zie ernaar uit om elkaar weer eens in levenden lijve te zien. Als je ooit iets nodig hebt, neem dan gewoon contact op, wanneer dan ook.
Hoogachtend,
Cy Cordner
Veertig jaar later voelde ik me opnieuw 13 door een genereuze man die me minder onzichtbaar maakte.
Terwijl hij de 70 naderde telde Cy zijn zegeningen, hertrouwde hij en overwoog hij zijn zaak te verkopen en met pensioen te gaan. Nu ik in de 50 ben, tel ik ook mijn zegeningen en probeer mijn tekortkomingen te herstellen.
Het leven is zo mooi.