Amerikaanse staatsobligaties lijken momenteel meer op een veilige haven voor beleggers dan goud, stelt Rob Putter. 

Een enkele keer lees ik wel eens de reacties
op mijn stukjes. Meestal ben ik al weer met andere dingen bezig, maar de
afgelopen week kwam het zo uit. Natuurlijk is iedereen vrij om zijn mening
te ventileren, dus ik ook, maar deze keer waren er nogal wat verschillende
gezichtspunten.

Zo las ik dat iemand vond dat de daling van het goud aan de verkoop van ETF’s
(indexfondsen) lag en niet aan het goud. Interessant. De prijs is en beweegt
zich namelijk nagenoeg hetzelfde. Als je bang bent voor inflatie vanwege het
bijdrukken van dollars en euro’s, beperk je je dan voortaan tot muntgeld? Ik
dacht het niet.

Ook was er iemand die beweerde dat baar goud nauwelijks te koop was. Dan moet
je een keer voor de toonbank gaan staan bij Kaloti,
daar kun je net zoveel goud kopen als je hebben wilt.

Beleggers lopen achter koersen aan

Met alle respect voor beleggers en hun meningen, deze
grafiek is nog steeds opportuun. Het blijkt dat de instroom in
aandelenfondsen het grootst is als de beurs op een top is. De wereld is
blijkbaar verre van ideaal, want in een ideale wereld kopen beleggers laag
en verkopen ze hoog.

Het goud heeft zich inderdaad een procent of twee hersteld, maar vanaf de top
is er zesentwintig procent af en dat is ongeveer vijfhonderd dollar en nog
niet zo heel lang geleden was de koers van het goud de helft van wat het nu
gedaald is. Dus het is maar hoe je het bekijkt.

Amerikaans staatspapier

Iets wat meer op een nieuwe veilige haven lijkt: Amerikaanse staatsobligaties.
Hoe kom je zo gek, zul je denken. Deze
grafiek laat het zien. Sinds begin maart daalt het rendement sterk.
Ongeacht het structureel lage niveau en ongeacht alle verhalen over de Grote
Rotatie (uit obligaties, naar aandelen, red). Dat laatste lijkt al weer
achterhaald. Beleggers kunnen geen afscheid nemen van hun grote liefde van
de afgelopen twintig jaar.

In verhouding met de rendementen op staatsobligaties van andere landen hebben
de langlopende obligaties in de VS inderdaad nog wel wat ruimte: voor een
lagere rente en daarmee een hogere koers. De 30-jarige Amerikaanse
staatsobligatie doet 2,87 procent, de Duitse Bund met dezelfde looptijd doet
2,17 procent en de vergelijkbare Japanner doet 1,61 procent.

Je hebt altijd baas boven baas. Maar ik denk nog steeds dat we ons in de
nadagen van de grote bond bullmarket bevinden (periode van stijgende
obligatiekoersen, red) en het weer kan zomaar omslaan. Wellicht gaat deze
grafiek ook op voor obligatiebeleggers.

Wantrouw beleidsmakers

Een andere vermeldenswaardige reactie was dat ik het wereldnieuws niet serieus
genoeg neem. Daarin heeft de lezer beslist gelijk. Een flinke dosis cynisme
heeft me jarenlang moeiteloos door de markten geloosd. Ik geloof namelijk
niet zo snel wat anderen voetstoots aannemen en helemaal niet als het van
onze beleidsmakers afkomt, maar dat is echt een persoonlijk keuze. Zelfs
topeconomen Reinhart en Rogoff kun je niet helmaal meer geloven, nu blijkt
dat hun spreadsheetjes
niet kloppen. Het blijft lastig.

Zelf lees ik altijd de meningen van beleggers als Warren Buffett, George Soros
en Jim Rogers. Ze hebben het niet altijd bij het rechte eind, maar wat er
aan beleggingswijsheid tussen die drie ontbreekt, is marginaal. Dus ga ik
toch maar op de oude voet verder en schrijf mijn mening op in mijn stukjes.
Dat kan ook, want ik krijg van niemand provisie. Modern times.

Lees meer artikelen van Rob Putter

Rob Putter is zelfstandig vermogensadviseur voor financieel adviesbureau
Uniquest, onderdeel van de Latin
Capital Group. De informatie in deze column bevat geen individueel
beleggingsadvies of aanbeveling tot het doen van bepaalde beleggingen. Volg
de markten op Z24 Beurs

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl