- De 44-jarige Deen Thor Pedersen heeft in tien jaar tijd elk land ter wereld bezocht tijdens een onafgebroken reis zonder te vliegen.
- Om dat financieel mogelijk te maken had hij een sponsor, crowdfunding en twee leningen nodig.
- Hij ontmoette duizenden mensen en kwam in aanraking met veel culturen, maar moest ook afzien door bijvoorbeeld ziekte en de coronapandemie.
- Lees ook: Ik had jarenlang vliegangst – deze 7 dingen hebben me daar vanaf geholpen en nu ben ik dol op vliegen
De 44-jarige Deen Torbjørn “Thor” Pedersen heeft Insider uitgebreid verteld over zijn bijzondere wereldreis. Het gesprek daarover is bewerkt ten behoeve van de leesbaarheid. Hij sprak met Insider terwijl hij nog op reis was en keerde op 26 juli terug in Denemarken.
Ik had altijd al interesse in andere culturen door mijn werk in de scheepvaartlogistiek. Toen mijn vader me in januari 2013 een link stuurde naar een artikel over wereldreizigers, drong het voor het eerst tot me door dat het mogelijk is om alle landen van de wereld te bezoeken.
Op mijn 34ste had ik al vijftig landen bezocht. En dat had me bakken met geld gekost, dus ik dacht dat je miljonair moest zijn of je hele leven moest reizen om elk land te kunnen bezoeken. Destijds hadden nog maar tweehonderd mensen dat gedaan, maar niemand helemaal zonder te vliegen. Daar werd ik door getriggerd.
Tegenwoordig voelt het alsof alles al gedaan is en er niets meer voor ons over is om te ontdekken. Daardoor speelde ik met het idee om in elk land van de wereld een week door te brengen, zodat ik in totaal vier jaar zou kunnen reizen.
Dat idee kon ik niet van me afschudden, dus zocht ik sponsors, prikte een datum en bedacht een naam voor mijn reis. Ik verliet Denemarken met de gedachte dat ik na vier jaar weer terug zou komen.
Alles bij elkaar is het een soort van nachtmerrie geworden. Ik wilde vanaf 2015 eigenlijk al naar huis.
Mijn budget bedroeg zo'n €18 per dag
Ik ben zakelijk ingesteld en wilde dit niet doen als ik er zelf voor moest betalen, vandaar de sponsors. En ik moest een financiële planning maken.
Het budget voor het project bedroeg ongeveer 18 euro per dag. Dat komt in de 3.576 dagen die de reis uiteindelijk duurde neer op zo'n 65.000 euro, transport, overnachtingen, maaltijden en visa inbegrepen.
Dit werd gesponsord door Ross Energy, een Deens bedrijf voor geothermische energie.
Extra kosten voor medische controles, nieuwe paspoorten, een nieuwe laptop en het repareren of vervangen van spullen waren niet inbegrepen. Dan zou het project twee keer zoveel kosten.
Het was absoluut geen vakantie. Het was echt heel veel logistiek en administratieve rompslomp. Vrijwel vanaf het begin lag ik al achter op schema. Ik zette een tandje bij en zei tegen mezelf: "Ik moet dit voor elkaar krijgen, ik moet al het papierwerk regelen, ik moet gaan, gaan, gaan."
Hoewel mijn uitgaven hoger konden uitkomen dan 18 euro per dag -een visum kan al 136 euro kosten- was ik wel constant op zoek naar de goedkoopste opties om te reizen en te overnachten.
Was er een vip-bus van A naar B met ramen, airconditioning, wifi en nauwelijks tussenstops, dan was het te duur. Om geld te besparen sliep ik vooral in hostels met kamergenoten, gebruikte ik apps voor couch surfing en at ik street food.
Ik ben de Noord-Atlantische oceaan in verschillende soorten boten over gevaren: vissersboten, zeecontainers, en wat al niet meer. In totaal zat ik op veertig containerschepen en heb ik goede relaties opgebouwd met die bedrijven.
Ik zei tegen ze: "Dit is een historisch project. Jullie worden onderdeel van de geschiedenis. Als je me aan boord neemt, maak je deel uit van iets groters." Dat werkte niet altijd en dan was ik aangewezen op een veerboot, bananenboot, zeilboot of een cruiseschip.
Toen ik ongeveer anderhalf jaar aan het reizen was, draaide mijn sponsor de geldkraan dicht en moest ik mijn eigen bankrekening plunderen voor de reis. Dat was niet de bedoeling.
Om aan geld te komen verkocht ik een klein zeilbootje dat ik nog had en sloot ik twee leningen af. Daarna liet ik aan de weinige volgers die ik had weten dat ik door mijn geld heen was. "Als je het leuk vindt wat ik doe en daaraan wil bijdragen, dan is dit je kans", zei ik.
Die crowdfunding samen met het geld dat ik verdiende met lezingen en het schrijven van artikelen, was genoeg om het uit te houden totdat Ross Energy de sponsoring hervatte met 75 procent van het budget.
In 2020 kwam ik door de coronapandemie vast te zitten in Hongkong. Na 11 maanden moest ik van de autoriteiten aan het werk en vond ik een baan bij een dienstverlener voor containerschepen. Dat betaalde niet veel, maar leverde me wel gratis woonruimte op.
'Onwaarschijnlijk dat iemand hetzelfde gaat doen'
Na twee jaar had ik niet echt het idee dat mensen respect hadden voor wat ik deed. Volgens mij dachten de meesten dat ik een hele lange vakantie had, terwijl ik me uit de naad werkte.
Ik zag geen reden meer om door te gaan. Ik was aan het herstellen van malaria, was mijn sponsor weer kwijtgeraakt en mijn langeafstandsrelatie met de vrouw die nu mijn echtgenote is kwakkelde.
Het ging van 99 procent avontuur en 1 procent werk naar 99 procent werk en 1 procent avontuur en leuke dingen doen en zien.
Ik leed fysiek en mentaal onder veel tegenslagen, maar wilde niet zomaar opgeven. Immers, ik kon de eerste persoon in de geschiedenis worden die dit voor elkaar zou krijgen.
Ik bedacht me dat als ik nog beter mijn best zou doen, ik uiteindelijk wel een punt zou bereiken waarop het makkelijker zou worden. Dat het beter zou gaan en dat elke stap me dichter bij mijn doel zou brengen.
Namelijk mensen delen van de wereld laten zien en tonen wat daar gebeurt, in een ander daglicht - niet negatief. Ik ben ambassadeur van het Deense Rode Kruis en heb ze in 199 landen ontmoet.
Binnen een jaar of tien zullen er misschien duizend mensen zijn die in alle landen van de wereld zijn geweest. Het is makkelijker als je alle vormen van transport gebruikt. Maar als je jezelf vliegen ontzegt -vooral als je tussendoor niet naar huis kan- is het hoogst onwaarschijnlijk dat het kunstje over wordt gedaan.
'Ik hoop dat ik nog een gezin kan stichten'
Uiteindelijk ben ik tien jaar weggeweest waarin mijn inmiddels vrouw me 27 keer is komen opzoeken op verschillende plekken in de wereld. Ook mijn familie is langs geweest.
Onderweg heb ik tienduizenden mensen ontmoet en met vreemden samengeleefd, voor gezelschap en het uitwisselen van cultuur. En ik werd vertegenwoordiger van het sportmerk Salomon.
Met een aantal filmmakers werk ik aan een documentaire die in 2024 uitkomt en ik ben een boek aan het schrijven dat hopelijk in hetzelfde jaar af is. En ik wil kijken of er nog een kans is om een gezin te beginnen met mijn vrouw, of dat het al te laat is.
Na tien jaar zal het lastig zijn om weer naar huis te gaan. Sommige dagen zullen beter verlopen dan andere, maar ik behoor nu wel tot de meest bereisde mensen ter wereld.