COLUMN – Smartphones maken onze levens een stuk makkelijker, maar kunnen ook dodelijk zijn voor onze productiviteit.
Als je probeert geconcentreerd te werken is je telefoon meestal de grootste afleiding. Toen ik me realiseerde dat ik mijn smartphone veel te vaak checkte, heb ik besloten de telefoon voor een hele werkweek op vliegtuigmodus te zetten.
Het experiment was zelfs nog drastischer dan het klinkt. Ik ben een zogeheten digitale nomade die op afstand werkt en zo’n beetje elke maand naar een andere stad of land verhuist. Mijn telefoon is mijn lijntje met de wereld, ook al probeer ik het gebruik zoveel mogelijk te beperken.
Maar ik merkte de laatste tijd dat het checken van mijn telefoon echt de spuigaten uit begon te lopen. Met mijn telefoon naast me voelde het alsof ik een vriend in de kamer had en ik verplicht was om te praten om bij te houden wat er allemaal gebeurt.
Mijn telefoon nodigt me uit om hem op te pakken en ik kan dat voor mezelf rechtvaardigen: heeft een opdrachtgever me gemaild over een verhaal dat ik heb geschreven? Heeft een vriend (of een nieuwe liefde) contact opgenomen? Of heeft een onbekende mijn laatste Instagram-foto geliket?
Elke keer als ik mijn telefoon oppakte om iets te checken trad er een sneeuwbaleffect op, waardoor ik tientallen andere dingen ging doen. Ik raakte uit mijn werkflow. Tegen de tijd dat ik me weer kon concentreren was de pauze van 30 seconden een onderbreking van soms wel een half uur geworden. Daardoor moest ik tot laat doorwerken en kwam ik in een vicieuze cirkel terecht.
Ik wilde niet langer dat mijn telefoon mijn werkdag zou dicteren, dus zette ik 'm op vliegtuigmodus. Sommige mensen zouden misschien kiezen voor de optie Niet Storen, waarmee je kan instellen hoe je notificaties, berichten en telefoontjes van bepaalde mensen wil ontvangen. Maar de vliegtuigmodus blokkeert alle netwerkverbindingen. Ik ging liever helemaal 'cold turkey' - alles of niks.
In het begin zette ik veel streepjes
Hoewel apps als addictOmeter en QualityTime je telefoongebruik bij kunnen houden en je kunnen vertellen hoe je die tijd precies besteedt, besloot ik om de ouderwetse methode met pen en papier te gebruiken voor mijn experiment. Ik kwam erachter dat opschrijven me een stuk bewuster maakt.
Toen mijn telefoon eenmaal op de vliegtuigmodus stond, heb ik twee kolommen gemaakt op het notitieblok naast mijn laptop. 'Telefoon opgepakt' en 'Bijna telefoon opgepakt' (maar niet gedaan).
Ik schrijf minstens acht uur per dag, dus voor dit experiment heb ik in blokken van acht uur van maandag tot en met vrijdag bijgehouden hoe het me verging. Van tevoren dacht ik: hoe moeilijk kan het zijn mijn telefoon links te laten liggen?
Nou... heel moeilijk!
Op de eerste dag had ik 38 streepjes in de kolom 'Telefoon opgepakt'. Ondanks dat hij in vliegtuigmodus stond, pakte ik hem toch. Toen ik me realiseerde dat ik niks kon doen legde ik 'm gelijk weer weg.
In de kolom 'Bijna telefoon opgepakt' stonden 17 streepjes. Die heb ik allemaal gezet tijdens mijn werkuren, dus ik moet er niet aan denken hoeveel tijd ik verloren zou hebben als ik wel aan de gang zou zijn gegaan met mijn telefoon.
Aangezien ik mijn telefoongebruik wilde terugdringen, realiseerde ik me dat ik ook mijn e-mailgedrag moest aanpassen. Taken van elkaar scheiden is een must. Je raakt makkelijk afgeleid als er een nieuwe mail binnenkomt, dus ik besloot alleen aan het eind van elk uur vijf minuten te besteden aan het checken van nieuwe e-mails. Ik opende en antwoordde alleen mails die werkgerelateerd waren; de rest bewaarde ik voor het eind van de dag.
En voor mijn telefoon gaf ik mezelf elke twee uur vijf minuten gebruikstijd. En naarmate de week vorderde, werd dat een keer per drie uur en zo verder. Aan het eind van de week was de behoefte aan een telefoonpauze vrijwel helemaal verdwenen. De 38 streepjes onder 'Telefoon opgepakt' waren teruggelopen naar twee, net als in de kolom 'Bijna telefoon opgepakt'. Vooruitgang!
Daardoor kon ik me veel beter concentreren op mijn werk en waardeerde ik de tijd die ik wel op mijn telefoon zat veel meer.
De week daarna was mijn experiment technisch gesproken ten einde, maar liet ik mijn telefoon in een andere kamer en miste hem ook niet. Het gaat natuurlijk allemaal om het herprogrammeren van je hersenen. Net als bij alles waar je een nieuwe gewoonte van wilt maken kost dat tijd en discipline.
Sinds die eerste week ben ik niet meer teruggevallen in mijn oude gedrag. Ik kijk af en toe nog wel op mijn telefoon, maar dan realiseer ik me weer hoe erg mijn productiviteit voorruit is gegaan en leg ik hem weer weg. Het is nu meer dan een maand geleden sinds het experiment en ik hou mijn telefoon nog altijd in de vliegtuigmodus als ik aan het werk ben (en soms zelfs als ik niet aan het werk ben). Het is mijn nieuwe beste vriend geworden.
Ik kan iedereen van harte aanraden om de vliegtuigmodus eens te proberen, ook al is het maar voor één dag. Als je eenmaal merkt hoeveel productiever je bent, ben je verslaafd - en niet aan je telefoon.