Let op: mogelijke spoilers
De scène? Een file op een afrit in een bloedheet Los Angeles. Auto’s glinsteren tot in de verste verte in de luchtweerspiegeling. Mensen toeteren. En dan ineens begint de muziek te spelen. Een vrouw stapt uit haar auto en barst in zingen uit. Al snel staat de hele snelweg vol met dansers die salto’s op auto’s maken en al pirouette-draaiend tussen het stilstaande verkeer lopen.
Welkom in de eerste zes minuten van de bioscoophit La La Land. De musical met filmkoppel Emma Stone en Ryan Gosling werd ontvangen met een golf van lof: vrijwel overal vijf sterren, een staande ovatie tijdens de filmfestivals van Venetie en Toronto en zeven Golden Globe-nominaties.
Stone speelt een ploeterende, beginnende actrice, Gosling een ambitieuze jazzmuzikant die verliefd worden. Denk: de Hollywoodfilms die je uit de jaren ’50 kent. Compleet met Fred Astaire-achtige optredens, maar dan in een moderne setting.
Het openingsnummer en -dans Another Day of Sun vormt een regelrechte ode aan de stad. “L.A. is de ultieme bestemming, ook al is het soms niet meer dan een illusie”, vertelde Gosling aan NRC. Het was een kostbare en moeilijke scene om op poten te zetten. “Ik noem het hashtag panic attack”, zegt choreografe Mandy Moore in een interview met AP.
Ze was met het team máánden bezig met de realisatie van de scene. Er moest een weekend lang een snelweg dwars door Los Angeles afgesloten worden, er was een lading auto's, meerdere stuntmannen, dertig professionele dansers en meer dan honderd figuranten nodig. "Alles moest op het juiste moment samenkomen. Ik krijg nog steeds kippenvel als ik er aan denk."
De eerste opnames verliepen alles behalve vlekkeloos, zo vertelt regisseur Damien Chazelle aan Time. De opnamekranen kegelde bijna de dansers omver en de choreografie kwam gevaarlijk dicht langs bij de rand van het viaduct. Chazelle: "We begonnen 's nachts en gingen net zolang door totdat de zon weer onder ging."
En daar bleef het niet bij. "Zo'n brug is een ramp, hij is nooit plat. Je hebt te maken met hitte, de zon die brandt op de autodaken. En de kraan, het waait volop op zo'n hoogte. Het was echt niet makkelijk - het was echt heet dat weekend in augustus - maar uiteindelijk is het gelukt. Zonder de maanden aan voorbereiding en repetities was het ons nooit gelukt", verklaarde hij tegenover EW.
Er staat een soort melancholie centraal. "Ik woon zelf in L.A. en sta continu in de file, ik denk dan altijd dat ik het liefste mezelf van kant wil maken, of wil dansen. In La La Land wilde ik beginnen met dat ene ding dat mij het meeste irriteert aan de stad als kind. Die soort van eindeloze stoet verkeer, waarbij het enige wat je ziet beton is en je omgeven wordt door smog en vermoeid raakt door het brandende zonlicht."
Het levert een melancholische eerste paar minuten én film op. Die ook voor Stone herkenbaar zijn, zo vertelt ze aan NRC: "Toen ik twintig was vertrok ik van LA naar New York en zoals zo veel New Yorkers was ik overtuigd dat ik nooit meer terug zou komen. Nu ben ik terug. Het is geweldig, dit is mijn wereld. Iedereen heeft het altijd over het verkeer. Maar ik ben net blij met onze openingsscène, als ze uitbarsten in gezang en gedans in de file! I love traffic.”