Met tegenzin begin ik de feiten onder ogen te zien.
Stap voor stap bemoeit Brussel zich meer met grote Nederlandse beslissingen.
In het verleden stelde Brussel zich nog enigszins terughoudend op. Nederland
was en is een van de grootste netto betalers aan de Europese Unie, met per
hoofd van de bevolking de hoogste bijdrage. Die wil je te vriend houden. Zou
je denken.
Ongetwijfeld zal Brussel in het verleden kritiek hebben gehad op elementen
binnen het Nederlandse beleid. Maar dat werd diplomatiek verwoord in
achterkamertjes. Bovenal zal de kritiek zich gericht hebben op de afnemende
appetijt van Nederland de portemonnee te blijven trekken voor het Europese
Ideaal.
Europese Ideaal
Dit Ideaal bestaat er niet alleen uit dat wij economisch van elkaar
profiteren. Maar ook dat we allemaal broeders en zusters zijn, die
onenigheden niet per definitie laten ontaarden in oorlogsverklaringen.
Perverse neveneffecten van de voortschrijdende versmelting moeten we maar op
de koop toe nemen.
Zoals de maandelijkse verhuizing van ambtenaren en parlementariërs tussen
Brussel en Straatsburg of de zinloze regelzucht op microniveau op volstrekt
irrelevante terreinen. Of de grootschalige geldverspillende subsidiestromen,
resulterend in gigantische geldstromen naar onproductieve boeren in
Frankrijk en onrendabele zinloze infrastructurele projecten door de EU heen.
Spoorlijnen die van punt A naar niemandsland leiden, zijn voorbeelden van
excessen volgend uit EU-subsidies.
Geen zichzelf respecterende controlerende Rekenkamer zal ooit zijn
handtekening onder deze geldspillende subsidiestromen durven zetten. Of
hoeven zetten, waarmee het gemakkelijk blijft andermans geld uit te geven.
De Europese droom mag wat kosten en critici zien het grotere plaatje niet.
Eurofielen bedoelen natuurlijk dat de critici de ogen moeten sluiten en
vooral niet moeilijk moeten doen.
Brussel laat tanden zien
Inmiddels ontvangen we - ongevraagd - onwelgevallige adviezen over onze
begroting en beleidskeuzes als hypotheekrenteaftrek. En maken
Europarlementariërs zich zorgen over het stemgedrag van de Nederlandse
bevolking.
Brussel heeft de wind in de rug. De kredietcrisis had de kwetsbaarheid van
banken aan het licht gebracht. De eurocrisis hakt vervolgens stevig in op de
banken. De Europese Centrale Bank (ECB) is met veel – voorheen ondenkbare –
maatregelen gekomen om het financiële systeem niet te laten imploderen.
Ondertussen vult de balans van de ECB zich met dubieuze bezittingen,
doorgeschoven van de normale banken zodat zij niet meteen omvallen. Het gaat
hier om schulden van weinig solvabele staten als Griekenland, of leningen
met belabberd onderpand. Een verder instortende vastgoedmarkt kan dodelijk
zijn.
Inmiddels worden honderden miljarden heikele euro’s door het wankele
financiële systeem geperst. Indien grootschalige afwaarderingen aan de orde
zijn, zal de pijn niet stoppen bij de ECB. Deze komt terecht bij de
nationale overheden en uiteindelijk bij iedere burger.
We ontkomen er niet aan om het Europese vangnet voor banken te formaliseren en
het toezicht weg te halen van de individuele landen. In het kielzog zullen
individuele landen meer garant gaan staan voor elkanders schulden. De
financiële, economische en politieke macht verschuift hiermee onherroepelijk
naar Brussel en Frankfurt.
Verkeerde visie komt uit
De zogenaamde visionaire politici hebben hun zin gekregen. Met dank aan de
eurocrisis, die ze cynisch genoeg zelf hebben veroorzaakt door boterzachte
voorwaarden op te stellen binnen het europact. Misselijkmakend.
Lees ook:
Errol Keyner is adjunct-directeur bij de Vereniging van Effectenbezitters
(VEB), maar schrijft dit artikel op persoonlijke titel.
Lees ook:
Meer analyses van Errol Keyner
Volg de markten op Z24 Beurs
Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl