- De Amerikaanse Soulla Christodoulou is redacteur bij een uitgeverij in de VS, terwijl haar partner werkt als glazenwasser.
- Dat ze een totaal andere carrière hebben, werkt volgens Christodoulou juist goed voor hun relatie.
- Zijn praktische houding ten aanzien van werk, leerde haar om tot een betere balans tussen werk en privé te komen.
- Lees ook: Ik gaf mijn baan bij Meta op om naar Bali te reizen voor spirituele herbezinning – dat bleek helemáál geen goed idee
Dit artikel is de ik-vorm is geschreven door redacteur Jane Ridley van Business Insider, gebaseerd op een gesprek met Soulla Christodoulou.
Voordat ik in 2009 mijn partner Alan Reynolds ontmoette was ik het type dat zich snel druk maakte en in de war raakte, vooral in het bedrijfsleven waar ik toen werkzaam was.
Ik dacht te veel na en had vaak een veel te hoge hartslag als ik me opwond. Dat was niet goed voor mijn gezondheid.
Maar in de 15 jaar dat ik samen ben met Alan ben ik veel rustiger en nuchterder geworden. Dat is vooral dankzij hem. Hij is glazenwasser en tuinman in onze woonplaats Londen en hij verdient zijn geld door letterlijk zijn handen vies te maken.
Ondertussen is mijn baan als boekenredacteur, schrijver en tutor van academisch niveau. Ik zit het grootste deel van de dag achter mijn laptop, dus ons werk is niet met elkaar te vergelijken.
Maar dat maakt onze relatie ook heel makkelijk. We zijn nooit concurrenten. Ik heb heel veel geleerd van het samenzijn met een praktisch ingesteld iemand die rationeel denkt.
Alan heeft me 3 keer mee uit gevraagd voor ik instemde met een date
Hij laat zich nergens door van zijn stuk brengen. Sommige mensen poken het vuur op, maar hij is dat juist constant aan het dempen. Als iets niet volgens plan verloopt, zegt hij gewoon: "Nou, dat is dus even anders gegaan, wat gaan we doen om het weer in orde te maken?"
We kenden elkaar al heel lang voordat er een romantische klink kwam. Alan maakte mijn ramen schoon en we maakten dan altijd even een praatje op de drempel als ik hem zijn geld gaf.
Hij was heel vriendelijk en behulpzaam. Hij merkte het als de fietsbanden van een van mijn kinderen opgepompt moesten worden en bood dan aan dat even te doen.
Jaren later toen allebei onze huwelijken stuk waren gelopen, begonnen we meer en meer met elkaar te praten. Op een gegeven moment vroeg hij me voor een date, maar ik was toen te druk bezig met een opleiding om docent te worden en zei 'nee'.
Hij liet zich daar niet door uit het veld slaan. Na de derde keer dat hij me mee uit vroeg, vlak voor kerstmis 2009, gingen we samen uit eten. Ik dacht: waarom niet?, omdat ik hem vertrouwde.
Hij pikte me op met een auto. Dat voelde een beetje vreemd, want ik had hem altijd alleen maar in een bestelbusje gezien. Het etentje was een succes en we waren constant aan het praten. Maar ik herinner me nog dat ik dacht: dit is gek, ik ben op date met mijn glazenwasser.
Toen ik mijn familie en vrienden over hem vertelde, bleef ik hem consequent mijn glazenwasser noemen. "Het is gewoon een man", zei iemand toen. Dat maakte me bewust van het vooroordeel dat ik had, dus ging ik de zaken vanuit een ander perspectief bekijken.
Op papier leek het misschien geen goede match. Ik had een master gedaan, terwijl Alan op zijn 17e van school was gegaan. Hij heeft jarenlang in een bakkerij en in een fabriek gewerkt voor hij begon met zijn glazenwassersbedrijf.
Ik dook ondertussen in het bedrijfsleven. Later begon ik met lesgeven en schrijven en ging ik aan de slag als boekenredacteur bij een uitgeverij.
Hoe langer onze relatie duurde, hoe meer balans er kwam tussen ons beiden. Het werk van Alan is afhankelijk van het weer. Hij kan niet zijn ladder op klimmen als het te hard regent, te hard waait of zo koud is dat de ramen bevroren zijn.
Maar in plaats van dat hij zich opwindt, bedenkt hij een plan B en belt hij klanten om te vragen of er binnen misschien iets gedaan moet worden. Veel van zijn klanten zijn wat ouder, dus heeft hij het nodige geduld ontwikkeld. Als ik boos word over een computerprobleem of vergaderingen die te laat beginnen, zegt hij: "Alsjeblieft, er is meer in het leven dan dit." Hij ziet de andere kant van de mens.
Er is geen rivaliteit over de manier waarop we ons geld verdienen
Hij is zo relaxed en daardoor heb ik ook veel minder stress. Ik ben een stuk rustiger geworden en dat heb ik echt van hem geleerd.
Dat hij niet veel diploma's heeft, betekent niet dat je geen goed gesprek met hem kan voeren. Alan (58) is een jaar ouder dan ik en weet heel veel over muziek, voetbal en vissen. Ik ga regelmatig naar netwerkevenementen en hij gaat meestal mee. In het begin was hij heel zenuwachtig, maar inmiddels vindt hij het geweldig. Mensen vinden het leuk om met hem te praten, omdat hij heel iets anders doet dan alle aanwezigen.
We zijn op geen enkele manier aan het concurreren met elkaar. Ik heb genoeg vrienden met partners die in dezelfde sector werken. En als iemand dan vraagt "hoe gaat het op kantoor?", dan lijkt het wel alsof ze tegen elkaar op proberen te bieden. Ze praten over het sluiten van een bepaalde deal en dat wordt soms dan toch een soort concurrentiestrijd. Alan en ik hebben dat helemaal niet, omdat we zulk ander soort werk hebben.
We waarderen onszelf en elkaar en dat is niet gebaseerd op wat we doen, maar op wie we zijn.
