“Tegen de tijd dat ik me begon te interesseren voor Europa, was het referendum al voorbij.”
De 51-jarige Britse Alexis Widdowson twijfelde – gevoed door financiële onzekerheid en en xenofobie angst voor vreemdelingen (of gebrek eraan) – of ze voor of tegen de Brexit moest stemmen.
Aan Business Insider vertelt ze: “Dit was voor mij geen politieke keuze. Ik heb zeven jaar in Italië gewerkt en gewoond en geloof in de vrijheden van de EU. Maar nu, als onderwijzer in het noorden van Engeland, zie ik hoe kleine gemeenschappen aan de rand van Europa worden genegeerd en welke impact dit heeft op de kansen van jonge mensen.”
“Ik begrijp waarom mensen buiten Londen boos zijn op Brussel en Londen, en ik stemde met hen mee uit solidariteit. Deze reis is mijn manier van rouwen over de onvermijdelijke gevolgen van die beslissing”, aldus Widdowson tegen Business Insider.
Al minuten na het Britse referendum ontwikkelde ze een bijna koortsachtige drang om meer te weten te komen over de Europese Unie. Ze las iedere analyse over de Brexit en vergeleek het stemgedrag in verschillende regio’s met het stemgedrag van het referendum uit 1975 dat ze online vond.
Niet lang daarna ontstond het idee om een grote exit-tour door het Europese continent te maken. In 2016 ging het niet meer lukken, maar in 2017 zou ze precies genoeg vakantiedagen hebben om de tocht van 16.000 kilometer (!) te maken. Als voorbereiding las ze een klassieker uit de literatuur van ieder land. Voor Nederland staat De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch nog op de leeslijst.
Afgelopen juli vertrok Widdowson. Aanstaande woensdag of donderdag is ze weer terug in haar eigen stad. Ondertussen doet ze op haar blog, Instagram en Facebook-pagina verslag. Lees hoe haar reis tot nu toe verging:
De Britse Alexis Widdowson komt op het idee om alle 24 hoofdsteden van de EU-lidstaten te bezoeken... Nu het nog kan voor de Brexit.
Speciaal voor de reis laat ze haar 43 jaar oude Volkswagen T2 repareren. Het beestje draagt de naam 'Peggy', vandaar dat Alexis haar roadtrip 'Peglexit Tour' noemt.
Ze begint haar reis in juli. Vanuit Engeland gaat ze met de pont naar België en reist via Den Haag naar Amsterdam.
Op Facebook schrijft ze: "De Nederlanders fietsen overal. Ze fietsen terwijl ze aan de telefoon zijn, boodschappen sjouwen of een baby met zich meedragen. Als ze niets hoeven te dragen dan fietsen ze met één hand in hun zak om te laten zien dat ze relaxt zijn en niks geven om klimaatverandering, een stijgend zeeniveau en bevolkingsexplosie. Wanneer ze niet op hun fiets rijden, laten ze ze ongeveer overal liggen. Overal waar een toerist een foto zou willen nemen, om te bevestigen dat ze écht de coolste natie van Europa zijn."
Volgende stop: Brussel. "Ik zeg niet dat de Belgen kitsch zijn of iets dergelijks, maar dit is hun meest significante culturele icoon."
Al snel volgt Bonn ('de oude hoofdstad van Duitsland'), Luxemburg, Straatsburg, Neurenberg, Praag en Berlijn.
Widdowson slaapt ondertussen in hotels en in Peggy op campings, maar brengt vooral veel tijd op de weg door.
In Kopenhagen sluit Widdowson's partner Simon aan.
Helaas begint niet veel later het drama.
Samen reizen ze vanuit Kopenhagen door Zweden, nemen de veerboot naar Helsinki, de veerboot naar Estland en rijden naar Letland. In een buitenwijk van Riga doet de T2 helemaal niets meer. Widdowson: "Simon is een elektriciën en houdt van oude auto's, maar ook hij wist niet wat het probleem was. Gelukkig stopte een lieve man genaamd Boris... of hij ons kon helpen. Hij bleek een gepensioneerde ruimtevaartingenieur en had toevallig óók een Harley Davidson (net als ik!)."
"Boris leende ons gereedschap en bracht ons naar Panevezys in Litouwen. Daar belde hij de directeur van het Harley Davidson Chapter in Litouwen. Hij regelde op zijn beurt een hotel, leende ons zijn auto zodat we naar Vilnius konden en zorgde ervoor dat Peggy's carburateur werd gemaakt terwijl we weg waren. Mensen zijn fantastisch! Ik kan je niet genoeg vertellen hoe dankbaar we waren."
Na Litouwen, Polen en Slowakije, pakt Simon het vliegtuig naar huis in Oostenrijk. Hij heeft minder vakantiedagen te besteden.
Na Wenen volgt Ljubljana, Zagreb, Boedapest en Boekarest. Hier ziet Widdowson naar eigen zeggen hoe deze landen ook gemarginaliseerd worden door de EU.
"Roemenië was het eerste land dat cultureel anders voelde: traditionele hooibergen, interessante oude boerderijen en kleine heiligdommen langs de weg.
"Ik begrijp beter waarom Polen dringend hulp nodig heeft, maar ik vraag me af of de mensen die het het hardste nodig hebben die hulp daadwerkelijk krijgen."
"Landen als Polen, Bulgarije en Roemenië hebben onze hulp nodig, maar ironisch genoeg dankzij EU-politiek, hoorde ik mensen klagen over de ineenstorting van de handel met Rusland. Aan de rand van Europa staan is niet hetzelfde als in het middelpunt staan van je eigen handelsarena."
Na Sofia, Bulgarije, gaat de Britse naar Athene... De twintigste stad van Widdowson's Peglexit-tour.
En na Athene met de boot naar Italië om vervolgens naar Rome te rijden.
Na Rome komt één van de meest heftige stukken: helemaal afzakken naar Madrid.
Tot overmaat van ramp wordt er in Lissabon in haar auto ingebroken.
"Ironisch genoeg in Lissabon, de stad die ik fantastisch vond, is waar ik mijn minst leuke ervaring had. Er werd ingebroken. Een buitenlandse auto bomvol spullen is natuurlijk een kaasje voor dieven. Ik ben gewoon blij dat het niet eerder tijdens de reis is gebeurd. Peggy heeft nu een gebroken raam en dat is wel een probleem."
Ze vult aan: "Wanneer je in een oude wagen rondreist, dan verwacht je een avontuur en niet een vakantie! Ik wist dat er dingen fout zouden gaan en ik hoopte dat er dan aardige mensen zouden zijn die me weer op weg zouden helpen. Beide is het geval geweest."
Widdowson trekt vervolgens door Frankrijk om Parijs te bezoeken.
Eind augustus wil ze terugkeren naar Engeland.
"Dankzij het gebroken raam stop ik niet zo vaak als dat ik zou willen. Ik hoop dinsdagochtend in Parijs te zijn en dan kijk ik of ik dinsdagavond of woensdag een ferry kan nemen."
Tijdens haar rit haalt Widdowson ook geld op voor onderzoek naar doodgeboren kinderen.
Roseanne was de dochter van een collega die vlak voor de geboorte is overleden. Vandaar dat Widdowson ook regelmatig foto's op social media plaatst met een 'postcard to Roseanne'. Iedereen die wil kan doneren op Justgiving.com (zoek naar 'peglexit').
Kiezen uit de 24 hoofdsteden kan Widdowson niet. "Ik vond alle steden mooi, al lijken sommige met elkaar versmolten in mijn gedachten. De steden die qua sfeer boven het maaiveld uitsteken zijn Amsterdam, Tallinn en Lissabon."
Widdowson: "Als je er snel naar kijkt dan realiseer je je dat de Europese stadscultuur de afgelopen 400 jaar heel homogeen is geworden."
Haar doel - de EU leren kennen - heeft ze nog niet bereikt. "Dit was pas het topje van de ijsberg. Ik heb van alle lidstaten wel iets meegekregen en denk dat ik de verschillen beter begrijp. Zeker als het gaat over de economische verschillen."
Of ze de trip zou aanraden aan anderen? "Absoluut! Maar niet in een 43 jaar oude auto en niet in 40 dagen! Dit was een extreme uitdaging, niet een vakantie. Om er volop van te kunnen genieten heb je op zijn minst 100 dagen nodig, denk ik. Maar ja... wie heeft er 100 dagen?!"
LEES OOK: Hoe twee Nederlandse 29-jarigen miljoenen omzetten en in Forbes 30 under 30 terecht kwamen
