Business Insider werkte één dag in een recent geopende boutique flexwerkplek in Amsterdam.
Bij Venu op Haarlemmerdijk kun je zonder abonnement voor 4 euro per uur in een ruime, sfeervolle en toch kleinschalige omgeving werken.
Er zijn verschillende werkplekken, van pluche banken tot focusbureaus. Voor vergaderingen zijn er speciale kamers, videobellen kan in een met schermen afgesloten werkplek.
De koffie bij Venu komt met bijzondere latte art en er zijn kleine cakejes te koop. Lunchen moet wel buiten de deur.
Het is al eind september en het coronavirus houdt ons nog steeds in zijn greep. Na ruim zes maanden grotendeels thuis te hebben gewerkt, is voor veel mensen de pret er een beetje vanaf.
Het aanhoudende lawaai van buren, huishoudelijke klussen die op je wachten, het gebrek aan interactie met andere mensen of juist kinderen en huisdieren en die om aandacht vragen, stapelen zich op een gegeven moment op.
Het kantoor is ondertussen nog altijd beperkt beschikbaar vanwege het advies van de overheid om zoveel mogelijk thuis te werken.
Gelukkig zijn er nog andere opties. Zo kun je een dag werken in een luxe hotelkamer. Dat is erg fijn maar wel prijzig, vooral als je daar ook luncht. Een goedkopere optie is om naar een hippe koffietent te gaan. Maar dat geeft onvoldoende privacy en als je er te lang zit, loop je het risico de deur te worden gewezen.
Een andere mogelijkheid is een boetique flexwerkplek, zoals Venu aan de Amsterdamse Haarlemmerdijk. Het concept van de in augustus geopende sfeervolle werkruimte is vooral flexibel: voor 4 euro per uur kunnen mensen een werkplek boeken voor minimaal een uur en maximaal de hele dag (van 9.00 t/m 18.00 uur).
Business Insider ging een dag werken bij Venu. Lees hieronder hoe dat ging.
Mijn thuiswerkplek is krap en buiten is er een luid kinderdagverblijf
Of een flexwerkplek voor een betere omgeving zorgt, hangt af van de thuiswerksituatie. Mijn thuiskantoor, met zo'n 4 vierkante meters, is aan de krappe kant.
Ook is de ligging ongunstig: het is pal naast de wc gesitueerd. Om de ruimte fris te houden houd ik mijn balkondeur regelmatig open. Dat zorgt voor een welkome schone lucht maar brengt ook veel geluiden met zich mee.
Een van mijn benedenburen klust vaak luidruchtig in zijn tuin (met een hamer of een boor). Ook hoor ik de hele dag het huilen van de baby's en het geschreeuw van de peuters die in het kinderdagverblijf in mijn binnentuin spelen.
Soms wijk ik uit naar de bank in de woonkamer. Maar ook daar kan ik niet rustig werken. Mijn man, die voor zijn werk vaak moet videobellen, zit een paar meter verderop in de keuken. Overigens zit ook aan deze kant van het huis een kinderdagverblijf, waar ik zelfs met gesloten ramen last van heb.
Conclusie: ik ben wel toe aan een andere werkplek, één die ruim voelt en zonder irritante geluiden.
Venu lijkt van buiten op een café dat verdacht rustig is
Venu straalt rust uit, wat meteen opvalt als je op de drukke Haarlemmerdijk in het centrum van Amsterdam wandelt. Maar vanwege de beperkte selectie van gebak en geen menubord aan de muur, is het duidelijk dat dit geen café is. Nieuwsgierig naar wat voor establishment dit nou wel is, was ik zo een paar weken geleden naar binnengelopen. Ik was verrast door het antwoord dat dit een flexwerkplek is.
Bij gedeelde werkruimtes denk ik eerder aan kantoorachtige vestigingen van WeWork zoals op het Weteringcircuit. Of het voormalig gebouw van IBM in Slotervaart, waarin B.Amsterdam zit. Daar kom je zzp'ers en beginnende entrepreneurs tegen in een industriële omgeving tussen exotische planten.
Binnen is het verrassend ruim en de pastelkleuren zijn schattig
Als je voorbij de receptie en de koffiebar loopt, is Venu verrassend ruim. In totaal is de vloeroppervlakte zo'n 300 vierkante meter, uitgestrekt over twee verdiepingen (boven zijn er vergaderruimtes).
Er wordt rekening gehouden met 10 vierkante meter per persoon, wat veel ruimer is dan bij mij thuis. In totaal zijn er dus 30 werkplekken die erg uiteenlopen: zachte pluche banken, fauteuils in een groepsopstelling, stoelen rond een marmeren tafel, bureaus die tegen een muur staan en werkplekken met schermen om je helemaal af te sluiten. Op de website kun je het plekje dat je wilt, reserveren. En het mooie is, ze kosten allemaal hetzelfde (behalve de vergaderruimtes).
Ik begin mijn werkdag verborgen tussen twee schermen
Het plekje waar ik mijn werkdag begin, is beschut met twee schermen in de vorm van schelpen. In de zogeheten private booth kan ik zonder dat anderen mij horen of zien, inbellen bij de redactievergadering.
Ik word alleen gestoord als de barista langskomt om te vragen wat ik wil drinken. Ik bestel een decaf cappuccino omdat ik de laatste tijd cafeïne vermijd.
Als mijn vergadering klaar is, realiseer ik me dat ik de extra privacy van de schermen niet nodig had. Behalve mij en het personeel van Venu, is er nog niemand anders in het pand.
Volgens de oprichtsters varieert de drukte nog behoorlijk per dag, omdat Venu slechts sinds een paar weken open is en veel mensen het nog niet hebben ontdekt. Op de dag dat ik er werk wordt het pas rond lunchtijd een beetje druk.
Latte art met draken en mystieke eenhoorns
Ik moet even apart stilstaan bij de koffie omdat het een belangrijk aspect is van elke flexwerkplek. Thuis heb je namelijk niet een joekel van een koffiemachine, die de perfecte temperatuur van het brouwen controleert of een melkkan van precies het juiste formaat.
Mijn verwachtingen zijn dus hooggespannen, ook omdat de barista zo'n beetje de hele ochtend met een monteur van koffiemachines babbelt over de ins en outs van een lekkere kop koffie.
De eerste kop verrast mij met de latte art: op mijn melkschuim prijkt een draak. De koffie van bonen uit Guatemala smaakt zacht en ik proef noten van chocolade. Het schuim blijft stevig en zakt niet in totdat de cappuccino op is. Ik ben tevreden en neem nog een kop. Deze komt met een eenhoornfiguur.
Ik leer later van een van de oprichters, die hiervoor een eigen koffiezaak had, dat de bonen van de Nederlandse koffiebrander Single Estate Coffee Roasters komen. Dat bedrijf doet rechtstreeks zaken met de Latijns-Amerikaanse koffieboeren, waardoor die een eerlijker loon zouden krijgen.
Later verplaats ik me naar de focusdesk
Na twee cappuccino's is het tijd om me te concentreren. Daarvoor verhuis ik naar de focusdesk, die strak tegen de muur staat. Ik typ lekker door aan een artikel over een tiny house uit Singapore, dat vanbinnen op een ruimteschip lijkt.
Het is inmiddels rond 11 uur en er beginnen mensen binnen te lopen. Gelukkig, want ik begon me al een beetje eenzaam te voelen in deze flexwerkruimte.
Achter mij in de lounge, hoor ik twee mannenstemmen overleggen over hun bedrijf. Dat stoort mij niet, omdat ik ze niet zie. Mijn uitzicht op de kale muur geeft mij focus. Verder is het contrast tussen mijn compacte bureau en de hoge plafonds op een of andere manier prettig.
Voor afleiding kijk ik af en toe naar de lange witte gordijnen, die de lounge van de andere ruimtes scheiden. Het open raam in het plafond zorgt voor een aangenaam briesje. Echt fijn dat dat niet samengaat met het geschreeuw van de kinderen. Op de achtergrond speelt loungemuziek met een duidelijk ritme.
De stoel is hard vergeleken met mijn eerste werkplek maar aan het bureau zit een voetsteun, waardoor ik in een relaxte houding kan zitten. Toch verheug ik me na een paar uurtjes achter de focus desk al om na de lunch op een van de banken te gaan zitten.
Het drinken is geregeld, maar lunchen moet buiten de deur
De tijd vliegt door alle nieuwe indrukken en voordat ik het weet is het al 14.00 uur - mijn maag begint te rommelen. Als ik het menu bestudeer, zijn mijn opties beperkt: nog meer koffie, frisdrank of gebakjes. Dat zijn lekkere tussendoortjes maar ik heb behoefte aan een echte lunch. Thuis eet ik vaak warm door mijn avondeten van een dag eerder te verhitten in de magnetron.
Op zoek naar iets te eten ga ik de drukke Haarlemmerdijk op. Keuze is er genoeg, van een bagel met roomkaas bij Bagels & Beans tot een broodje ham van het Iberische varken bij Ibericus Amsterdam. Ik haal een Griekse salade met pita gyros af bij de Meat & Greek en maak een mooie wandeling door de zonnige winkelstraat.
Als ik Venu vrolijk binnenwandel met mijn tasje van de Griek, besef ik dat ik vergeten ben te vragen of je hier kan eten. De barista vertelt mij inderdaad dat eigen eten of eten van een restaurant in Venu niet toegestaan is: anders wordt de omgeving onprofessioneel. Ik kan die logica wel volgen. Toch ben ik blij als voor mij een uitzondering gemaakt wordt. Ik mag mijn lunch naar binnenwerken in een van de lege vergaderkamers boven.
Het water is trouwens wel goed geregeld. Bij de receptie krijg je een flinke karaf en een glas mee. Dat is helemaal gratis en kan weer aangevuld worden. Handig, want sjouwen met een waterfles vanuit huis doe ik liever niet.
Ik neem een interview af in een van de vergaderruimtes
Handig dat er ook vergaderruimtes zijn. In een daarvan interview ik de twee oprichtsters: Yulia Nikitina en Olga Konovalchuk. We hebben uitzicht op de Haarlemmerdijk door een Japan-geïnspireerd raam.
Zij vertellen dat het pand voorzien is van meer Oosterse details. Op de onderste verdieping brandt wierook van sandelhout en klanten kunnen Japanse opbergdoosjes kopen. De oprichtsters vertellen dat ze voor een mix van Oosters en Scandinavisch hebben gekozen in het ontwerp van het interieur. ''Het moet er schoon en netjes uitzien maar niet steriel. Kunstzinnig maar professioneel'', leggen ze uit.
Een vergaderzaal kan voor vier uur gereserveerd worden tegen 450 euro, inclusief koffie en thee. Voor een reservering van tien uur moet je 1000 euro voor over hebben. In de ruimte passen zes tot acht mensen.
De werkdag zit er bijna op en ik kan de verleiding van gebakjes niet meer weerstaan...
Na het interview werk ik door op de bank in de lounge. Het is zacht, maar de rugleuning is stevig genoeg dat je er niet in wegzakt.
Naast mij ligt een lekker, pluizige bal. Het doet me denken aan mijn oude werkplek waar we een redactieknuffel hadden, die ik vaak naast me had voor de gezelligheid. Thuis heb ik een konijn rondlopen, dat ik af en toe knuffel tijdens een pauze.
Vanuit mijn ooghoek zie ik de barista lopen met een dienblad vol gebakjes. Dat doet me watertanden en ik besluit om er één te nemen. Hoewel de cakes qua vorm op elkaar lijken, hebben ze hele verschillende smaken, van red velvet tot chocola. Ik kies de citroenmeringue met maanzaad. Voor erbij bestel ik een gemberthee. Het cakeje, dat afkomstig is van Petit Patisserie in Utrecht, is niet te zoet en is lekker klein zodat ik me niet schuldig hoef te voelen.
Het is inmiddels 17.00 uur en ik zit er met nog twee andere mensen. Ik moet een paar keer bellen maar ik twijfel of ik dat mag doen, want het kan de anderen storen. Ik realiseer me dat ik vanochtend ook telefoongesprekken in de lounge hoorde, dus ik bel toch. Ik ben blij dat mijn tijdelijke collega's doen alsof er niks aan de hand is.
Om kwart voor zes pak ik mijn spullen in om naar huis te gaan. Ik neem de dag door in mijn hoofd en ben positief verrast over mijn productiviteit. Een nieuwe omgeving werkt inderdaad stimulerend!
Lees ook:
- RIVM meldt hoogste aantal nieuwe coronabesmettingen in een etmaal sinds begin van de pandemie
- Dit minikantoor voor thuiswerkers ziet eruit als een sculptuur – het Japanse ontwerp kost zo’n €30.000
- Moeite met werken vanuit huis? Met deze apps wordt het een stuk makkelijker om geconcentreerd aan de slag te gaan