De Boliviaanse regeringsstad La Paz wil tegen 2019 het grootste netwerk van kabelbanen ter wereld hebben. Het land betaalt deze aparte vorm van openbaar vervoer met de opbrengsten van de genationaliseerde gasindustrie.

Kabelbanen associeer je vooral met skioorden, maar voor veel inwoners van La Paz zijn ze dé manier om te pendelen tussen woning en werk.

De stad heeft nu al drie banen, en daar moeten er nog zes bijkomen, schrijft Der Spiegel. In totaal zullen er dan 1.400 cabines boven de Zuid-Amerikaanse stad bungelen, aan dertig kilometer kabel.

Prestigeproject betaald met gasgeld

Het kabelbanennetwerk is een prestigeproject voor de Boliviaanse president Evo Morales. Bolivia betaalt de benodigde 450 miljoen dollar uit eigen zak. Het geld komt uit de opbrengsten van de gasindustrie, die Morales kort na zijn aantreden in 2005 nationaliseerde.

La Paz is een bergachtige stad, op 3.600 meter hoogte. De kabelbanen komen vooral de arme inwoners ten goede, die in het nog een paar honderd meter hoger gelegene buurstad El Alto wonen. Veel inwoners stonden tot voor kort uren in de file (in stinkende bussen) op weg naar beneden, naar hun werk in La Paz. Een ritje met de kabelbaan duurt slechts 15 minuten.

Volgens het vervoersbedrijf, Mi Teleférico, zijn er sinds de opening van de eerste lijnen in 2014 al 25 miljoen passagiers vervoerd. Een kaartje kost een schijntje, maar volgens Mi Teleférico opereert het bedrijf kostendekkend.

Rage in Zuid-Amerikaanse steden

Kabelbanen als openbaar vervoer zijn een soort rage in Zuid-Amerika. De trend begon in het Colombiaanse Medellín. Steden als Caracas en Rio de Janeiro volgden het voorbeeld. In bergachtige steden in Zuid-Amerika ontstaan sloppenwijken vaak op berghellingen, terwijl de elite beneden in het dal woont.

Kabelbanen zijn op die hellingen makkelijker aan te leggen dan bijvoorbeeld een busbaan, met als bijkomend voordeel dat er weinig hoeft te worden gesloopt. Zo wordt ook de informele structuur van de sloppenwijken gerespecteerd.

In Medellín worden de kabelbanen gezien als een van de factoren die de stad hielpen transformeren van drugsstad naar toeristische bestemming. Maar er zitten ook nadelen aan: de vervoerscapaciteit is vrij laag, en hoewel de banen over files heen 'vliegen', is het systeem zelf aan de langzame kant.

Boven de grootste plannen in Bolivia hangt nog een donkere wolk. Heel Zuid-Amerika heeft te kampen met teruglopende wereldprijzen voor grondstoffen. Als Morales' gas internationaal minder opbrengt, komt de financiering van zijn kabelbanen wellicht in het nauw.

Dit artikel is oorspronkelijk verschenen op z24.nl